Φίστα, Γκέργκι

(Fishta, Φίστα 1871 – Σκόδρα 1940). Αλβανός ποιητής. Εγκατέλειψε την ιεροσύνη και αφιέρωσε τη μόρφωσή του στη μάχη για την απελευθέρωση της πατρίδας του από τον τουρκικό ζυγό. Εισήγαγε στη χώρα του το λατινικό αλφάβητο που έγινε δεκτό από συμβούλιο του Μοναστηριού το 1908. Ο υπέρμετρος πατριωτισμός του, όμως, τον οδήγησε στην παραδοχή του φασισμού και κατά συνέπεια στην έλλειψη αντίδρασης εκ μέρους του στην κατάληψη της Αλβανίας από τους Ιταλούς το 1939. Τα σπουδαιότερα έργα του είναι: Το βουνίσιο λαούτο (1937), που θεωρείται ένα από τα αξιολογότερα δείγματα της αλβανικής ποίησης, Το μεσημέρι των Μουσών (1913), με διάφορα θέματα από τη θρησκευτική ζωή, Ο χορός του παραδείσου (1925), δύο τόμους με σάτιρες, Οι σφήκες του Παρνασσού (1907) και 0 γάιδαρος του Μπαμπατάζι (1923), δύο τραγωδίες σε στίχους, Ο δικαστής Μακκαβαίος (1923) και Ιφιγένεια στην Αυλίδα (1924), και τα μελοδράματα Ο πολιτισμένος Αλβανός (1926) και Η πολιτισμένη Αλβανέζα. Η ιταλική κυβέρνηση ανακήρυξε τον Φ. ακαδημαϊκό της Ιταλίας το 1939.